طبقات اجتماعی

در اوسـتا غالباً از سه طبقه مردم سخن رفته است که عبارت از: آثروان Athvan‌ رته اشتر Ratheeshtar، و استریه فشیانت Vartrye Fshiant بـمعنی طبقه آذربان «نگاهبان آتش روحانی» دارنده گردونه (آرتشتار) یعنی جنگاور و برزگر می‌باشد در یـک جای دیگر در اوستا از طـبقه چـهارمی بنام «هوتی‌تی Huiti» یاد شده که همان طبقه پیشه‌وران است. در روزگار هخامنشی مردم ایران بر پنج طبقه تقسیم می‌شدند از اینقرار: بزرگان، مغان، برزگران، و بازرگانان و پیشه‌وران. از طبقهٔ بزرگان هفت خانواده پارسی که ذکـر ایشان در پیش گذشت در درجه اول بودند و مناصب لشگری و کشوری کشور در دست آنان بود اما طبقهٔ دوم مغان یا روحانیان بقول هرودوت، ایشان از طوایف شش‌گانهٔ ماد بودند و آنان کاهنان و مجریان رسوم مذهبی بودند و ایـن شـغل در طبقهٔ ایشان ارثی بود، یعنی کسی نمی‌توانست مغ شود مگر پدر او مغ بوده باشد از قراین چنین برمیآید که مغان در دوره هخامنشی می‌خواسته‌اند با تعصبات مذهبی نفوذی را که در دورهٔ ماد داشته‌اند برگردانند ولی داریـوش بـزرگ چون نفوذ ایشان را بخلاف مصالح مملکت می‌دانست از واقعهٔ بردیای دروغی که «گئوماتای» مغ باشد استفاده کرده مغان را محدود ساخت.